Ένας καφές σε περιμένει… Το διάβασα σε κάποιο site του εξωτερικού, πριν το εισάγουμε / αντιγράψουμε και στην Ελλάδα. Ακόμα μια αντιγραφή, όπως πολλές άλλες, σε πολλά επίπεδα, μόδας, επιχειρηματικά, κοινωνικά και πάει λέγοντας. Οι αντιγραφές δεν είναι κακό πράγμα, ίσα ίσα που καλό είναι να παραδειγματίζεται κανείς και να προσαρμόζει στα δικά του μέτρα, ιδέες που μπορεί να κάνουν καλό! Στην εποχή της κρίσης λοιπόν, για όσους δεν ξέρετε, ξεκίνησε η ιδέα του καφέ που σε περιμένει. Τι είναι; Εν ολίγοις (περισσότερες πληροφορίες θα βρείτε με ένα Google ή και εδώ), είναι η δυνατότητα του να πας σε ένα μαγαζί και να πληρώσεις φτηνότερα από το κανονικό, ένα καφέ που θα τον “κεράσεις” σε κάποιο άγνωστο που η μοίρα του στέρησε τη δυνατότητα στην απλή απόλαυση ενός καφέ. Πληρώνεται λοιπόν το μαγαζί τον καφέ, το γράφει σε ένα εμφανές σημείο και μπορεί κάποιος να πάει και να τον ζητήσει. Και πάει λέγοντας… Πληρώνεις εσύ ένα καφέ, πάω εγώ που δεν έχω λεφτά (ή έτσι λέω) και τον πίνω στην υγεία του αγνώστου στρατιώτη…!
Τι ωραία κίνηση! Τι ανθρώπινη κίνηση και τι καλή ιδέα! Μπράβο, τέτοια χρειαζόμαστε, κ.ο.κ. Αυτά είναι τα σχόλια που ακούω γύρω τριγύρω. Συγχωράτε με, αλλά θα πάρω την αντίθετη άποψη και θα πω ότι διαφωνώ, όχι γιατί είμαι αντιδραστικός, αλλά για πολύ συγκεκριμένους λόγους που έχουν να κάνουν και με το background thinking της κίνησης αλλά περισσότερο με την πρακτική εφαρμογή της. Μιζέρια, οπορτουνισμός, ξεφτίλα και marketing…
Μιζέρια και ξεφτίλα γιατί σε αυτή την κατάσταση, δε χρειαζόμαστε κινήσεις που θα μας βάλουν ακόμα πιο μέσα στο πρόβλημα, αλλά που θα μας βγάλουν από αυτό. Δε χρειαζόμαστε τον καφέ της ελεημοσύνης, αλλά τρόπους για να μπορέσει κάποιος να τον πιει με το ευρώ του και όχι με την ελεημοσύνη ενός τρίτου. Ποιος άνθρωπος που έχει πραγματικά ανάγκη θα μπει σε ένα μαγαζί να ζητήσει ένα καφέ που κάποιος άλλος άφησε; Ποιος θα βάλει τον εαυτό του στη θέση του επαίτη για να μπει και να ψάξει αν έχει κανένα καφέ και αν δεν έχει να φύγει; Γιατί πρέπει ένα συνάνθρωπο, μπροστά σε άλλους που στερούνται και εκείνοι, και πληρώνουν τον καφέ τους, να τον βάλεις να μπει ανάμεσα τους και να πει “δεν έχω, θα μου δώσετε;”. Και εκεί έρχεται αναπόφευκτα και η ξεφτίλα κάποιων που θα πάνε να ζητήσουν τον καφέ, αν και έχουν, απλά για να εκμεταλλευτούν μια κατάσταση. Τι; Δε θα το κάνουν; Μπα, θα το κάνουν. Τι; Θα τους καταλάβετε; Δηλαδή, τι; Όποιος φοράει λιγότερο καθαρά ρούχα παίρνει καφέ και οι άλλοι όχι; Όποιος βρωμάει πιο πολύ παίρνει καφέ; Πόσο ρατσιστής μπορεί να γίνει κάποιος μπαίνοντας σε τέτοια μονοπάτια σκέψης; Ταπεινή μου γνώμη είναι ότι αυτή η κίνηση, στην πράξη δε θα δουλέψει. Έχει καλό κίνητρο σαν πρώτη σκέψη, αλλά είναι πρόχειρη και καθόλου καλά σχεδιασμένη.
Οπορτουνισμός και marketing. Γιατί; Γιατί είναι απλά μια κίνηση που για τους παραπάνω πρακτικούς και κοινωνικούς λόγους δε θα δουλέψει ποτέ. Και απλά πάμε και μπαίνουμε σαν μαγαζιά σε αυτή την κίνηση για να πούμε ότι μπήκαμε. Ότι έχουμε ευαισθησίες, και να διαβεβαιώσουμε ότι θα είμαστε σε όλα τα άρθρα που αναπαράγονται από τα δεκάδες ή εκατοντάδες sites και blogs. “Α, κοίτα είναι και αυτό το μαγαζί μέσα στην κίνηση! Μπράβο τους, έχουν κοινωνικές ευαισθησίες! Να πάμε ξανά!”. Είναι και γαμώ τις καμπάνιες κοινωνικής ευθύνης όλο αυτό. Πολύ καλό marketing για κάποια μαγαζιά. Οι άλλοι που δε μπαίνουν από την άλλη μεριά, είναι μαλάκες και αναίσθητοι που κυνηγάνε το χρήμα και το βόλεμα και δε νοιάζονται για το συνάνθρωπο. Εκείνοι, δεν έχουν κεράσει καφέ σε ανθρώπους που δεν είχαν ή που κρύωναν. Όχι, γιατί δεν έχουν το σήμα στην πόρτα.
Εγώ έχω μαγαζί. Ποιο μαγαζί έχω δεν έχει σχέση. Τους ανθρώπους που μου ζητάνε τον καφέ, τους τον δίνω έτσι. Τους ανθρώπους που μετράνε τα λεφτά να δουν αν τους φτάνουν, τους κερνάω ένα γλυκό. Πιο σημαντικά, στο δικό μας μαγαζί κερνάμε χαμόγελα χαράς και αισιοδοξίας και όχι χαμόγελα μισά, λύπησης και κατανόησης της φτώχειας. Δε μπαίνουμε σε κινήσεις εντυπωσιασμού, από άποψη και όχι από τσιγκουνιά. Κινήσεις που εκεί που ξεκίνησαν, έγιναν για να στηρίξουν τους άστεγους, να τους σώσουν από το κρύο και τις ξεκίνησαν μαγαζιά στις γειτονιές και τους δρόμους των αστέγων. Όχι σε άσχετες περιοχές, όχι μαγαζιά που δε πατάει ο άστεγος, όχι για μόδα και όχι για να ξεχωρίσουν.
Μπορούμε, μέσα στο πρόβλημα που περνάμε, να βρούμε λύσεις θετικές και όχι αρνητικές; Αυτό είναι που περισσότερο με νοιάζει…
